Blog: van Botanische Tuin naar Belevingstuin

Als klein Heusdens meiske nam ons mam mij regelmatig mee naar de Botanische Tuin. Het was in de jaren 80, het decennium waarin ik opgroeide. Mijn verwondering voor groen en mijn liefde voor tuinen begon daar, in het paradijsje van Martien Manders.

Ik genoot als kind van de zorgvuldig aangelegde borders, die Martien volgelegd had met stenen.

Of beter gezegd: rotsen. In mijn kinderogen dan. Ze riepen bij mij fantasieën op van verre landen, waar de zon nooit ophield met schijnen. Waarschijnlijk omdat we met ons gezin nog nooit op vakantie waren geweest.

Ook het kasje met de stroeve schuifdeur kan ik me goed herinneren.

De warmte die je tegemoet kwam als je binnentrad. De wonderlijke vetplantjes in de meest fantastische vormen. De pronkende cactussen. Het potje waar je een bijdrage in mocht stoppen. De stekjes. De geur.

Eén zomer kreeg ik van ons mam een tweedehands aquarium.

Die deed ik vol met dikkopjes, vers geschept uit de Heusdense Visvijver. Elke dag keek ik over de rand of de kikkervisjes al pootjes kregen. Maar dat schoot voor geen meter op.

Hoe anders was dat in de Botanische Tuin.

Daar gonsde het van de kwakende kikkers. En er zat zelfs een echte schildpad!

De liefde die Martien Manders in zijn Botanische Tuin stopte, heb ik als kind gevoeld.

Maar Martien is er niet meer. De Botanische Tuin ligt er dankzij een heleboel vrijwillige schoffelaars gelukkig nog steeds netjes bij. Maar de ziel van Martien ontbreekt. Het lijkt mij fantastisch om het groene erfgoed dat Martien achterliet weer nieuwe liefde in te blazen.

Ik droomde al een tijdje over de Botanische Tuin als belevingstuin.

Om er een plek van te maken die bruist van groen leven. Op een manier die past bij deze tijd. En die mogelijk een deel van de oplossing kan zijn voor dat waar de kerk mee worstelt: hoe kunnen we betekenis geven aan bepaalde levensgebeurtenissen, op een manier die past bij deze tijd? Ik liep over van ideeën, maar durfde ze alleen thuis te delen. ‘Heb je Jennemieke weer, met haar ideeën’.

Tot een donderdagavond.

Dorpsoverleg Heusden had die avond alle Heusdenaren uitgenodigd om een Dorpsvisie op te stellen. Tot mijn gelukkige verbazing bleken zowat alle aanwezigen zich zorgen te maken over het lot van de kerk als gebouw. En over zingeving zonder de kerk in klassieke zin. En er bleek behoefte te zijn naar manieren om de Heusdense dorpskern aantrekkelijker te maken voor fietsers en wandelaars.

Vandaar dat ik mijn ideeën op papier heb gezet.

Ik heb geen idee wat er überhaupt kan, wat er gewenst is of wat ik er überhaupt zelf mee wil. Maar ik heb in vele jaren ‘in de creativiteit’ ook geleerd dat ideeën op zichzelf staande ‘entiteiten’ zijn, die mensen nodig hebben om tot leven te komen. Als de ene mens er niets mee doet, gaan ze gewoon naar de andere mens. Blijkbaar wilde dit idee er graag uit via mij, dus bij deze.